27/10/07

Caetano Veloso ή μια φωνή από βελούδο

Όσο και να πεις είχα μια αγωνία που επιτέλους θα άκουγα από κοντά έναν άνθρωπο που άκουγα από μικρό παιδί κι είχα λατρέψει τη φωνή του καθώς αυτή ωριμάζει μαζί με μένα. Αρκετά νωρίτερα από την ώρα έναρξης είχαμε πάει λοιπόν στο θέατρο Μπάτμιντον περιμένοντας τη στιγμή. Οι θέσεις ήταν πρώτη σειρά 1-2 μέτρα από το μικρόφωνο, καλύτερα δεν γινόταν (thanks again N). Σχεδόν στην ώρα του βγήκε στη σκηνή κι άρχισε το μοναδικό του θέαμα. Πλαισιομένος από 3 πιτσιρίκια (μέσος όρος ηλικίας τους τα 22 χρόνια περίπου), στα 65 του σου έδινε την εντύπωση ότι ήταν συνομίλικός τους. Αεικίνητος, μόνο στις 2 μπαλάντες που είπε μόνος στη σκηνή με κιθάρα δεν κινούσε χέρια, πόδια, κάθε μόριο του σώματός του τελικά συμμετείχε στο κάθε τραγούδι που ερμήνευε. Με ένα μαγικό τρόπο καταλαβαίναμε τα Πορτογαλικά και το αίσθημα του κάθε τραγουδιού μας κυρίευε.
Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι εκτός από 2 τραγούδια που είπε με Αγγλικό στίχο, αρνήθηκε να πει έστω και μια λέξη στα Αγγλικά, και στην επικοινωνία του με το κοινό - στο οποίο βέβαια βρισκόταν σύσσωμη η Βραζιλιάνικη κοινότητα της Ελλάδας, με τις σημαίες και τη φασαριόζικη διάθεσή της - η μόνη λέξη που ακούστηκε εκτός Πορτογαλικών ήταν το Ελληνικό "καμαρίνια" στο οποίο στάθηκε για να εξηγήσει πόσο περίεργο και δύσκολο του φαινόταν ο ενικός και πληθυντικός αρθμός της ελληνικής γλώσσας.
Ξαναγυρίζοντας στο καθαρά μουσικό και ερμηνευτικό μέρος της παράστασης όμως, οφείλω να ομολογήσω ότι με κατέπληξε: όχι μόνο κατάφερνε με τεράστια ευκολία να περνά από το ένα είδος στο άλλο (έπαιξαν από ροκ, σάμπα ηλεκτρονική ή και παραδοσιακή, μπαλάντες, και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς), αλλά η φωνή του παραμένει το ίδιο βελούδινη και αισθαντική όπως στο ξεκίνημά του. Απλά άψογος. Αναλόγως του κομματιού μου προκαλούσε τη διάθεση να χορέψω, σιγοτραγουδήσω μαζί του (μιας και οι Βραζιλιάνες στην πίσω σειρά γνώριζαν κάθε στίχο), συγκινηθώ, ανατριχιάσω. Η στιγμή δε που έσκυψε και με χαιρέτησε, σίγουρα θα μείνει στη μνήμη μου για πάντα, ήταν σαν να καταλάβαινε αυτό που ένιωθα καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασής του: θαυμασμό, όχι μόνο για τον άνθρωπο και την τέχνη του, αλλά κυρίως για τα συναισθήματα που μπορεί να μεταδώσει. Σαράντα χρόνια μετά από το ξεκίνημά του στο καλλιτεχνικό στερέωμα παραμένει ένας έφηβος, με πειραματισμούς και περιηγήσεις σε μουσικές κι αισθήματα αλλά και ώριμος ταυτόχρονα στον τρόπο με τον οποίο περνά αυτό που θέλει να πει στο κοινό που τον ακούει. Έχω ακούσει κι άλλες ωραίες φωνές, όμως τέτοια αισθήματα δύσκολα μπορεί να σου περάσει κανείς. Τελικά μια εμπειρία ζωής.

22/10/07

Τώρα που χειμωνιάζει είναι η αγαπημένη μου

Με το που αλλάζει ο καιρός κόβω τις μπύρες και αρχίζω άλλες συνήθειες, λιγότερο ή περισσότερο επιβλαβείς, όπως οι σοκολάτες. Η πιο αγαπημένη μου παραμένει η ΙΟΝ αμυγδάλου όλα αυτά τα χρόνια. Διαβάζοντας το παρακάτω mail έγινε ακόμη πιο αγαπημένη.

Οι πληροφορίες επιβεβαιώθηκαν. Η σοκολατοποιία ΙΟΝ ανήκει ακόμα σε Έλληνα επιχειρηματία. Η ιστορία των τελευταίων ετών παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πολλές φορές τον πλησίασαν μεγάλες πολυεθνικές για να αγοράσουν την επιχείρηση, η απάντηση του ήταν άμεση και χωρίς δεύτερη σκέψη… Μάλιστα λέγεται ότι κάποια στιγμή τον πίεσαν υπερβολικά, τότε αυτός τους είπε να του κάνουνε την προσφορά γραπτώς… όπως και τους απάντησε γραπτώς… «Η προσφορά σας δεν με ενδιαφέρει». Επενδύει μόνο στην παραγωγή, τα έπιπλα των γραφείων είναι από την 10ετία του 60, θυμίζουν κάτι από ταινίες του Κωνσταντάρα. Η ποιότητα όμως των υλικών για αυτόν δεν χωράει συμβιβασμούς στο κόστος. 85 χρονών σήμερα ο επιχειρηματίας είναι κάθε μέρα μέχρι τις 6 το απόγευμα στο γραφείο και μέχρι πέρσι οδηγούσε μόνος του κάθε μέρα μέχρι την δουλειά, γνωρίζει προσωπικά και είναι φίλος με όλους τους εργαζόμενους στην επιχείρησή του οι οποίοι βέβαια πίνουν νερό στο όνομά του. Δεν προσλαμβάνει αλλοδαπούς αλλά μόνο Έλληνες και όσες φορές αν του προτάθηκε συνεργασία με τούρκικη επιχείρηση απλά δεν ασχολήθηκε. Επειδή ποτέ δεν του άρεσε η δημοσιότητα, δεν δίνω το όνομά του, αλλά ένα είναι σίγουρο ότι σπίτι μου μπαίνουν μόνο οι δικές του σοκολάτες…


ΕΠΕΙΓΟΝ UPDATE: και εννοείται το ίδιο γλυκό, η δικιά μας, η γλυκιά Satya ξεκινάει τις ζογκλερικές της παραστάσεις:

16/10/07

Επέλαση των αγρίων (πεθερικών)

Βρε τι μπορείς να πάθεις στα καλά καθούμενα, και να εξηγηθώ: το να έρθουν τα πεθερικά για να συστεγαστούν για 2 ολόκληρες μέρες είναι ένα τεράστιο θέμα, πόσο μάλλον σ' ένα δυαράκι. Που να κρυφτείς για να γλυτώσεις δηλαδή; Κάνει και κρύο να βγω στο μπαλκόνι, όπου έχει εξοριστεί η καυμένη η κόρη (μια κι η πεθερά δεν αντέχει τις τρίχες των ζώων εντός σπιτιού). Αφήστε τα, μεγάλο δράμα, πρέπει να πληρώνω πολύ βαρύ κάρμα βρε παιδιά, θα ήμουν τουλάχιστον Ταμερλάνος, Αττίλας ή κάποιος αιμοβόρος τεσπά για να μου συμβαίνουν αυτά. Ας τα πάρουμε όμως απ' την αρχή.
Δευτέρα βράδυ, μόλις έχω γυρίσει απ' τη δουλειά, ψόφιος, σερνάμενος, με κακή διάθεση και μετά από δέκα λεπτά να' σου τα καλά μου. Με τη βαλιτσούλα τους (οκ μικρή σε μέγεθος, μεγάλη σαν απειλή) χαρούμενοι και δεκτικοί για το πρώτο δίλεπτο. Γιατί μετά ξεκίνησε η γνωστή παλιά ιστορία. Ο πεθερός έβλεπε από μακριά το ούζο (με βλέπω να καταντώ έτσι τελικά) και του έτρεχαν τα σάλια (σαν να έβλεπε η Ταμάρ - η κόρη ντε, πάλι θα τα λέω - ένα τεράστιο κόκαλο). Η πεθερά αρχίζοντας πάραυτα την γνωστή γκρινιαρομουρμούρα πήρε την βαριοπούλα κι άρχισε να του τα σπάει σιγά σιγά του χριστιανού: "εμ βέβαια, βρήκες ευκαιρία, θα αρχίσεις να πίνεις και να καπνίζεις ανεξέλεγκτα τώρα που βρήκες συμμάχους", σχεδόν τον λυπήθηκα τον έρμο. Αφού του κάνει τέτοια εκτός, φανταστείτε εντός έδρας τι σκληρή άμυνα θα παίζει - ούτε η Μίλαν σου λέω. Προσπαθώντας να το ελαφρύνω (και να έχω μερικά δεύτερα ησυχίας) , πήγα να φτάξω το μεζέ ενώ περιμέναμε τα σουβλάκια από το τέκνο τους το μοσχαναθρεμμένο. Το τι ούζο ήπια ούτε που το κατάλαβα, η γκρινιαρομουρμούρα εναλλασσόταν με μικρές στιγμές γέλιου - όσο επιτρεπόταν, μη φανταστείτε έξαλλα πράγματα. Με τα πολλά και με αρκετά τεχνάσματα κατορθώσαμε να τους βάλουμε για ύπνο (στο διπλό εννοείται, εμείς καναπέ ως καλοί οικοδεσπόται). Ευτυχώς το άλλο πρωί έφυγα νωρίς για δουλειά.
Τρίτη απόγευμα πλέον βρισκόμαστε στο γραφείο δικηγόρου να συζητήσουμε - προετοιμαστούμε για την δίκη της επομένης ημέρας (αυτός ο λόγος της καθόδου των "μυρίων "- κακών μου; ). Ενώ εγώ λοιπόν ήμουν ο βασικός μάρτυς και αυτός που θα έπρεπε να έχει τον λόγο με το ζόρι κατόρθωσα να αρθρώσω 3 λέξεις σε μια ώρα. Τι καλά που η δικηγόρος ήταν γάτα και βλέποντας την απελπισία ζωγραφισμένη στο μάτι μου είπε: "καλά, θα τα καταφέρει αυτός, δεν τον φοβάμαι" και άρχισε να διακόπτει την πεθερά - την ασταμάτητη - και να μου απευθύνεται σε πρώτο πρόσωπο. Το υπόλοιπο βράδυ το έπαιξα τρομερά κουρασμένος και χωρίς διάθεση για πολλά πολλά με μια νότα άγχους για το επόμενο πρωϊνό όπου θα έπρεπε να είμαι σε φουλ φόρμα. Πάλι καλά πέρασε και τούτο το βράδυ.
Το επόμενο πρωινό ο πεθερός είχε αρχίσει να κόβει βόλτες από τις 4 το βράδυ, να μασουλάει ότι έβρισκε στο ψυγείο και να κάνει το ένα τσιγάρο πάνω απ' άλλο (υπενθυμίζω σε σπίτι 52 τ.μ.). Μετά από λίγο (κατά τις 6 π.μ.) ξυπνά και το τέκνο, ανάβει και το PC (σε απόσταση 3 μέτρων από τον τόπο του υποτιθέμενου ύπνου μου) και το γλυκό δένει. Πως θα αποδώσω αδέλφια, ε; Πως θα είμαι φρέσκος και νηφάλιος για να αντεπεξέλθω στο δύσκολο καθήκον του μάρτυρα; Δεν φτάνει που το έκανα για πρώτη φορά και είχα το άγχος του πρωτάρη (καλά όχι όπως όταν έκανα για πρώτη φορά σεξ - θα ποστάρω άλλη στιγμή για αυτό), αλλά ένα μαυροάγχος το είχα. Με τα πολλά σηκώθηκα κατά τις 8 και κάτι και μετά από 2 καφέδες και μια σχετικά - όσο άφηνε η "ασταμάτητη/γκρινιαρομουρμούρα" πεθερά - ησυχία, τους αφήσαμε σπίτι - μα τι πειθώ αυτή η δικηγόρος όχι μπράβο που διέβλεψε πανωλεθρία αν μας ακολουθούσαν στο δικαστήριο - και πορευτήκαμε εν ειρήνη προς το δύσκολο καθήκον. Τα υπόλοιπα είναι απλά ιστορία (όχι να το παινευτώ, αλλά να, ήμουν σχεδόν άψογος στο ρόλο μου, ούτε κι εγώ δεν το πίστευα με την άνεσή μου, τι πόζες, τι άνεση, απ' όλα είχα, όχι μπράβο μου). Αφού πήρα το απαραίτητο χαρτί - δικαιολογητικό για τη δουλειά μου - ως μάρτυς, απεχώρησα και πήγα σπίτι να πάρω επαγγελματική τσάντα και να ασπαστώ τα πεθερικά. Όχι δεν μπορώ να πω, σχεδόν συγκινήθηκα όταν με φίλησαν, με ευχαρίστησαν και για τη φιλοξενία και για την καλή απόδοσή μου ως μάρτυς υπεράσπισής τους, ήταν το κλείσιμο ενός μαρτυρικού 3ημέρου με τον καλύτερο τρόπο. Ελπίζω πάραυτα να τους φιλοξενήσω ξανά όταν θα μένω σε 3ώροφη μεζονέτα και μένουν στο ισόγειο κι εγώ στον 3ο, μόνο έτσι παίζει.
Ουφ, τελείωσε (απ' όλες τις απόψεις) κι αυτό.

11/10/07

Καλημέρα, το περιστέρι σου λέει καλημέρα

Κάθε πρωί κάνω την ίδια διαδρομή προς τον ηλεκτρικό και περνάω μπρος από ένα κατάστημα σιδερικών - χρωμάτων. Έχω παρατηρήσει πολλές φορές τον κυριούλη που το έχει να ταΐζει κάθε πρωί τα περιστέρια της γειτονιάς. Με ένα από αυτά δε, πρέπει να διατηρεί ιδιαίτερη σχέση καθώς το ταΐζει πάντα στο χέρι του. Συνήθως περνάω από το απέναντι πεζοδρόμιο χαζεύοντας τη σκηνή. Σήμερα πέρασα μπρος από το κατάστημα και λίγο πριν φτάσω στην ίδια ευθεία με τον κυριούλη που τάιζε το περιστέρι στο χέρι του, λες κι ήταν συντονισμένοι κι οι δύο (ο άνθρωπος και το περιστέρι εννοώ) γύρισαν προς το μέρος μου και με κοίταξαν στα μάτια: ο κυριούλης τότε μου λέει "καλημέρα, το περιστέρι σου λέει καλημέρα". Τους χαμογέλασα ασυναίσθητα και συνέχισα προς το τρένο. Μπορώ να πω ότι ήταν μια καλημέρα που μου έφτιαξε όντως την μέρα.

Μες τη διαδρομή ως τη δουλειά και την πολυκοσμία του πρωινού μετρό σκεφτόμουν όλη αυτή την κακογουστιά έως διαστροφή που επικρατεί σχετικά με τα περιστέρια στις μεγάλες (και όχι μόνο) πόλεις τελευταία. Από κρεμασμένες σακούλες και cd στα μπαλκόνια για να τα διώχνουν έως τα ναζιστικής επιρροής καρφιά που μπαίνουν σε περβάζια και καμπαναριά (στο καμπαναριό του χωριού μου συγκεκριμένα καθημερινά καρφώνονται δεκάδες πουλιά αποτίοντας "φόρο τιμής"; στον εσταυρωμένο). Ποιός αλήθεια εκτόπισε τον άλλο σε αυτή την περίεργη σχέση; Ο άνθρωπος τα πουλιά ή το αντίθετο; Συμφωνώ ότι είναι βρώμικα, κουτσουλούν άνευ σκέψης (καθότι με μικρό έως ανύπαρκτο εγκέφαλο) και άλλα τέτοια, αλλά ποιός τους πήρε τον χώρο; ή ακόμη χειρότερα ποιός τα αναγκάζει να βρίσκουν τροφή και στέγη σε αστικά κέντρα; Από τη μια το παίζουμε οικολόγοι και κλαίμε για τα δάση που καίγονται κι από την άλλη κυνηγάμε τα όντα που δεν έχουν που αλλού να πάνε. Να φανταστείτε τελευταία βλέπω καρακάξες να περιφέρονται στην Κυψέλη!!! Άντε και σε γεράκια, αετούς ή ότι απομείνει.

Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν από τις πιο όμορφες "καλημέρες" που είχα ακούσει. Αύριο θα έχω μερικά σποράκια στην τσέπη μου...

6/10/07

Κανόνες ανδρών

Το παρακάτω είναι από τα γνωστά μεϊλάκια που σκάνε κατά καιρούς στη δουλειά. Δεν ασπάζομαι και όλους τους κανόνες (πάντως αρκετούς ναι). Οι γυναίκες ας με συγχωρήσουν για το ανέβασμα ενός τόοοοσο φαλλοκρατικού ποστ. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Πάντα ακούμε τους "κανόνες" των γυναικών. Τώρα εδώ βρίσκονται οι κανόνες από την πλευρά των αντρών. Αυτοί είναι οι κανόνες μας: (Παρακαλώ σημειώστε ότι είναι όλοι νούμερο 1 για κάθε περίπτωση)

1. Τα στήθη είναι για να τα κοιτάμε κι αυτό κάνουμε. Μην προσπαθείτε να το αλλάξετε αυτό.
1. Μάθε πως "δουλεύει" το κάθισμα της λεκάνης. Είσαι μεγάλο κορίτσι. Αν είναι σηκωμένο κατέβασέ το. Το χρειαζόμαστε πάνω το χρειάζεστε κάτω. Μην παραπονιέστε γιατί δεν το κατεβάσαμε.
1. Σάββατο = παρακολούθηση sports. Είναι δεδομένο όπως το ολόγιομο φεγγάρι. Απλά άστο να συμβεί.
1. Το shopping δεν είναι σπορ. Και ποτέ δεν πρόκειται να σκεφτούμε διαφορετικά για αυτό το θέμα.
1. Το κλάμα σας είναι εκβιασμός.
1. Ζήτα - ρώτα αυτό που θέλεις:
  • Υπαινιγμοί δε δουλεύουν!
  • Δυνατοί υπαινιγμοί πάλι δε δουλεύουν!
  • Προφανείς συμβουλές επίσης δε δουλεύουν!
ΑΠΛΑ ΠΕΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ!!!

1. Ναι και όχι είναι πάντα αποδεκτές απαντήσεις για κάθε περίπτωση.
1. Ελάτε σε μας για ένα πρόβλημα μόνο αν μπορούμε να δώσουμε λύση. Το να "συμπάσχουμε" απλά μαζί σας είναι κάτι που το κάνουν οι φιλενάδες σας.
1. Ο πονοκέφαλός σας τους τελευταίους 17 μήνες, είναι πρόβλημα. Να δείτε ένα γιατρό.
1. Αν νομίζεις ότι είσαι χοντρή, προφανώς είσαι. Μη ρωτάς εμάς.
1. Αν κάτι που λέμε μπορεί να ερμηνευτεί με 2 τρόπους και ο ένας από αυτούς σας κάνει έξαλλες, εμείς πάντα εννοούμε τον άλλο.
1. Μπορείς είτε να μας ζητάς να κάνουμε κάτι είτε να μας λες πως θα το κάνουμε
  • όχι και τα δύο μαζί
  • και τελικά αν ξέρεις καλύτερα το πως θα το κάνουμε, απλά κάντο μόνη σου
1. Όποτε είναι εφικτό πες ότι έχεις να πεις κατά τη διάρκεια των διαφημίσεων.
1. Ο Χριστόφορος Κολόμβος δε χρειάστηκε οδηγίες. Το ίδιο κι εμείς.
1. Όλοι οι άντρες βλέπουμε μόνο 16 χρώματα (όσα υπάρχουν και στις ρυθμίσεις των Windows)
  • Το ροδακινί για παράδειγμα είναι φρούτο, όχι χρώμα. Το κολοκυθί επίσης.
  • Δεν έχουμε ιδέα τι είναι το μοβ
1. Αν σας ρωτήσουμε τι έχετε και απαντήσετε "τίποτα", θα λειτουργήσουμε σαν να μην έχετε τίποτα. Το ξέρουμε ότι λέτε ψέμματα, αλλά δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθούμε.
1. Αν κάνετε μια ερώτηση μην περιμένετε μόνο την απάντηση που θα σας αρέσει. Να περιμένετε μια απάντηση που δεν θα αρέσει στα αυτιά σας.
1. Όταν έχετε να πάτε κάπου, ότι και να βάλετε είναι ωραίο, μη ρωτάτε τόσες πολλές φορές!
1. Μη ρωτάτε συνέχεια τι σκεφτόμαστε, εκτός αν είστε έτοιμη να συζητήσετε για τα παρακάτω θέματα
  • Sex
  • Αθλητικά ή
  • Αυτοκίνητα
1. Έχετε αρκετά ρούχα
1. Έχετε πολλά παπούτσια
1. Έχουμε μορφή, ο "στρογγυλός" έχει μορφή
1. Σ' ευχαριστώ που διάβασες αυτά. Ναι, ξέρω, θα κοιμηθώ στον ξενώνα σήμερα, αλλά ξέρεις τους άντρες... δεν τους νοιάζουν αυτά... θα είναι σαν camping.

Προώθησε αυτό το mail σε όσους περισσότερους άντρες μπορείς, θα τους προσφέρεις γέλιο
Προώθησε αυτό το mail σε όσες περισσότερες γυναίκες μπορείς, θα τους προσφέρεις "μάθημα"


2/10/07

Τάξις και αταξία

Το χειρότερό μου είναι η ακαταστασία κι η ανοργανωσιά. Το πως έχω καταφέρει να γίνει έτσι η ζωή μου τα τελευταία χρόνια χρήζει μεγάλης (ψυχ)ανάλυσης. Δεν μπορώ να ρίξω το βάρος στον άνθρωπο και το σκυλί με τους οποίους συζώ. Ούτε πρόκειται για καμιά όψιμη πράξη μαζοχισμού. Μάλλον είναι άμεση αντίδραση σ' ένα τρόπο ζωής που είχα εισπράξει για πολλά χρόνια και που αναπαρήγαγα (άθελά μου;) όταν άρχισα να ζω μόνος περίπου στα 18.
Όταν άρχισα να ζω μόνος λοιπόν, από την φτωχική φοιτητική γκαρσονιέρα στην Καβάλα και Πάτρα αρχικά, και αργότερα στην Αθήνα ως ανεξάρτητος εργαζόμενος, είχα μια τάξη σε όλα. Στην κουζίνα, το υπνοδωμάτιο, την βεράντα (ούτε ξερό φύλλο δεν έβλεπες). Με την πρώτη μου συγκατοίκηση στην Εύβοια άρχισα σιγά σιγά να βάζω νερό στο κρασί μου. Άρχισαν να μην μ' απασχολούν και τόσο οι στοίβες των ρούχων αφημένων παντού μέσα στο (ομολογουμένως μεγάλο) σπίτι. Όταν αργότερα ήρθε και το παιδί (σόρυ σκυλί εννοούσα), ε τότε με πήρε η κάτω βόλτα. Τι να πρωτομαζέψεις δηλαδή; Τις τρίχες; τα ρούχα; τα ξεραμένα φύλλα, τη ζωή μου;
Μπα, άρχισα να αδιαφορώ. Τόσο όσο όμως. Με κάθε επίσκεψη στα πατρογονικά η υστερία καθαριότητας και τάξης σαν να έπαιρναν την εκδίκησή τους (η μητέρα τοπ υστερική σε αυτό τον τομέα - από εκεί και το DNA). Αφού κι η προσπάθεια να φέρουμε γυναίκα για να καθαρίζει και να μαζεύει αποδείχθηκε άκαρπη. Την προηγούμενη ημέρα απ' αυτή της καθαριότητας έκανα μια γενική στο σπίτι και αφού καθάριζε το ξανάκανα γιατί δεν έμενα ικανοποιημένος... (δεν θέλω κανένα σχόλιο επί του θέματος - μόλις εξομολογήθηκα κάτι για το οποίο έχω φάει πολύ κράξιμο).
Τελευταία έχω ψιλο-αφήσει πάλι τα πράγματα στην αταξία τους, λίγο η απόσταση από την μητέρα, λίγο η κούραση από τη δουλειά και τα Σ/Κ εργασίας, δεν μου αφήνουν χρόνο για πολλά. Ίσως να έχει κι αυτό την αξία του. Το "δε βαριέσαι, κι αύριο μέρα είναι" έχει αρχίσει να γίνεται μότο, σε αντίθεση με το άγχος που με έτρωγε τα πάντα να γίνονται όταν πρέπει.
Τι πρέπει και δεν πρέπει τελικά; Ποιος το ορίζει αν όχι εμείς οι ίδιοι; Γιατί τρωγόμαστε με τα ρούχα μας (σε όλα τα επίπεδα αυτό) και φορτωνόμαστε με άγχη κι ενοχές για πράγματα τόσο μα τόσο απλά; Αν με παρεξηγήσεις για την ανοργανωσιά και την α-νοικοκυροσύνη μου δεν αξίζει να σε νομίζω φίλο. Ξέρω πως όλο αυτό είναι μια μικρή κρίση που θα περάσει και θα επανέλθω σε πρότερες καταστάσεις. Απλά αποφάσισα να το χαίρομαι προς το παρόν ώστε να μην με αγχώνει.