31/5/08

Της αλήθειας το παιχνίδι

Ο αγαπητός basnia με κάλεσε στο παιχνίδι της μιας αλήθειας από τις δεδομένες 4, έχουμε και λέμε λοιπόν:
  1. Στα 13 μου όπως πολλά παιδιά στην εφηβεία τους (κάποιοι το έχουν κάνει και δεύτερη φύση) είχα έντονο το αίσθημα του ανταγωνισμού και του "φαίνεσθαι", έτσι πήρα την 3η θέση σε πανελλήνιο διαγωνισμό ποιήματος (σημειωτέον με ποίημα του αδελφού μου που πήρα και "διασκεύασα", ενώ πέρασε κι από τον ερανισμό της τότε φίλης και φιλολόγου μου), την 1η θέση σε γυμνασιακούς αγώνες στίβου στα 100 μέτρα και τη δεύτερη θέση σε αντίστοιχους πανελλήνιους μαθηματικούς.
  2. Αντιπαθώ βαθύτατα την καρύδα σε οποιαδήποτε μορφή της, ως φρούτο, σε γλυκά, σε αντηλιακά, κλπ. Μπορώ να πάθω κρίση σου λέω, αφού οι κολλητοί μου με πειράζουν αγοράζοντας καλλυντικά ή παραγγέλλοντας Ταϋλανδέζικα (μα σχεδόν παντού βάζει καρύδα αυτός ο λαός;)
  3. Έχω υπάρξει με τη σειρά: disco boy, ροκάς, πανκιό πριν το γυρίσω στη jazz και τα παρεμφερή είδη (όχι πάντα με την ίδια επιτυχία)
  4. Τα ατυχήματα κι η "αγαρμποσύνη" μέχρι αρκετά πρόσφατα ήταν η δεύτερη φύση μου. Μικρά ή μεγάλα ατυχήματα ως παιδί (με άπειρα ράμματα, τραυματισμούς, κλπ), με αυτοκίνητο 3 φορές (παρότι δεν οδηγώ, ξέρω δεν πρόκειται να με βάλετε συνοδηγό) κόντεψα να δω τα ραδίκια ανάποδα, ενώ στο μηχανουργείο στα ΤΕΙ Πατρών κόντεψα να χάσω το χέρι μου αφού είχα ξεχάσει να βγάλω το βραχιολάκι που φορούσα. Μεγαλώνοντας το έχασα αυτό το touch, για καλό δικό μου αλλά και των κοντινών μου.
Όλα τα παραπάνω περιέχουν κάποια ή κάποιες αλήθειες, μόνο ένα είναι 100% αληθινό όμως. Ας παίξουν όσοι δεν το έχουν κάνει ακόμη, είναι ενδιαφέρον να γνωρίζουμε κάποιον από τις αλήθειες και τα ψέμματα που λέει...

υ.γ.: εύχομαι ένα υπέροχο Σ/Κ σε όλους, θα τα πούμε από Δευτέρα με το καλό

27/5/08

In my blues

Τι άγραφος νόμος είναι κι αυτός που όταν λέω δεν παν να κουρευτούν όλα που θα χαλάσω τη ζαχαρένια μου μια κατραπακιά έρχεται να με συνεφέρει; Εκεί που πήρα απόφαση να μην ξαναγχωθώ για εργασιακά θέματα κι αρχίζω να το δουλεύω στη σωστή κατεύθυνση να' σου ένας ξαφνικός θάνατος συγγενή που ταράζει την ισορροπία μου. Όχι τόσο για το ξαφνικό του γεγονότος ούτε γιατί ξαφνικά μου ήρθε το μοιρολατρικό: "τι είμαστε, τίποτα δεν είμαστε", ούτε την τσίχλα (άνευ σκέψης) "την υγειά μας να' χουμε πάνω απ' όλα" αλλά γιατί για άλλη μια φορά ανακαλύπτω την αξία της στιγμής και του τώρα που ζούμε. Την ποιότητα ή όχι της ίδιας μου της ζωής, την αξία που της δίνω, το χρόνο που αφιερώνω για τον εαυτό μου, για τους ανθρώπους, τα όντα και τα πράγματα που αγαπώ να ασχολούμαι μαζί τους. Θέλω να πετύχω να πάψω να αγχώνομαι για το οτιδήποτε μικρό ή μεγάλο πρόκειται να συμβεί και να μ' απασχολήσει και να μάθω να συγκεντρώνομαι σ'αυτό που κάνω αυτή τη στιγμή, στο ότι γράφω στο πληκτρολόγιο, χωρίς να σκέφτομαι τη συνέχεια αυτού του κειμένου, αν θα αρέσει ή όχι, αν θα μου αφήσετε σχόλια ή όχι, αν θα σας διαβάσω κι εγώ μετά, αν θα πρέπει να σας αφήσω σχόλια για την αλληλεπίδραση, αν, αν, αν, πρέπει, πρέπει, πρέπει...
Ασυγκρότητες σκέψεις, σε πλήρη αταξία, λίγο πριν μπορέσω να πετύχω αυτό που θέλω, λίγο σπρώξιμο θέλει ακόμη, από μένα, από γεγονότα, από το φιλτράρισμα όλων αυτών που συμβαίνουν κάθε στιγμή, όλα είναι σημαντικά, οι ήχοι, οι σιωπές, οι σκέψεις, το φαινομενικό κενό, το γάβγισμα, το φιλί, το χάδι, το "δε θέλω να σε βλέπω έτσι", το "θες να πάμε μια βόλτα;", το τσιγάρο που ανάβω, το ποτό που πίνω, τα άσπρα γράμματα στο μαύρο πληκτρολόγιο που γράφω, οι άσπρες βούλες στην μπλε μου διάθεση.

υ.γ.: η χειμωνιάτικη εικόνα με τον μικρό μου φίλο που παίζει με τα μανταρίνια, είναι απλά το κοντράστ συναισθημάτων μου

23/5/08

Games blog-people play

Μάη μήνα
μεγαλώνω μάνα
μόνος;
μαζί,
μαύρα μάτια,
μπλε μορφές,
μοναδικές μνήμες

Μοίρα;
μπα, μακάρι...
μόνο μιλώ,
μακρηγορώ;

Μάη μήνα
μεγάλωσα μάνα

για την αγαπητή φαβούλα το επάνω



αυτό για το καλό

υ.γ.: κι ότι καλύτερο για όσους μου ευχήθηκαν σήμερα με οποιονδήποτε τρόπο, είναι σημαντικό να μεγαλώνεις νιώθοντας ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που έχεις κοντά σου και την αγάπη που σου δίνουν απλόχερα

21/5/08

Σκυλίσια ζωή

Τα πράγματα είναι ως συνήθως ζορισμένα εργασιακά (σιγά το νέο), το μόνο - σχεδόν - που με ξεκουράζει είναι η ξάπλα επί του καναπέως μετά του παιδιούμη νομίζετε συνήθως επάνω βρίσκεται, απλά είπε να δροσιστεί παροδικά





υ.γ.: μεθαύριο τα υπόλοιπα, έχω παιχνίδια να παίξω κι άλλα πολλά...

16/5/08

Όλα αυτά που αγαπάμε

Για όλα αυτά που αγαπήσαμε, αγαπάμε ή θα αγαπάμε, για όλα αυτά που μας έδωσαν νόημα να συνεχίσουμε, έναν κάποιο σκοπό, μια ελπίδα, μια φωτεινή εξαίρεση στο γκρίζο που συναντάμε κι αισθανόμαστε, για το μπλε μου, το μπλε σας ή όποιο άλλο χρώμα σας ταιριάζει, για τον άνθρωπο και το σκυλί που αγαπάω, για τη φύση που αντιστέκεται, που περιμένει, που εκδικείται, για τους φίλους, τους γνωστούς, τους ανθρώπους που συναντώ μια στιγμή ή και ποτέ, που κάπου ζουν με άλλες ή τις ίδιες ελπίδες κι επιδιώξεις, για την απλότητα και την πολυπλοκότητα του μυαλού, της καρδιάς και του σύμπαντος...


για όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα αξίζει να ζω,
να ζούμε
να προσπαθούμε
να ελπίζουμε
να προσμένουμε
να επαναστατούμε
να ζητάμε
να πέρνουμε
να αγαπάμε

υ.γ.: με μια περίεργα φορτισμένη ανοιξιάτικη διάθεση σας εύχομαι καλές έσω κι έξω περιηγήσεις, και που είστε: η πειθαρχία δεν είναι από μόνη της ένα τέλος, είναι απλά το μέσον για το τέλος, αταξίες λοιπόν σε πολλά επίπεδα...

Update:
Qué será, será
...what will be, will be
Η αγαπητή so_far με προσκάλεσε σε παιχνίδι όπου μια έκφραση, "στίχος καπάκι" όπως την αποκάλεσε, μπορεί να κλείσει μια συζήτηση περί ανέμων και υδάτων και να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση να πρέπει να αναλύουμε ή να μακρυγορούμε επί ανούσιων ή και όχι θεμάτων, που πάντως κάπως κομψά πρέπει να τελειώνουμε. Η δική μου ταιριάζει κάπως με την δική της που είναι: "Αν είναι να 'ρθει θε να 'ρθει αλλιώς θα προσπεράσει",
ποια είναι άραγε η δική σας αγαπητοί: τζίμη, εξ ουρανού, basnia, παύλο, κι όποιος άλλος θέλει;

12/5/08

Εκδήλωση "υπό κατάληψη"

Βρέθηκα προχθές σε ένα χώρο που εδώ και λίγο καιρό ξαναζωντάνεψε . Είναι η Δημοτική Αγορά της Κυψέλης στον πεζόδρομο Φωκίωνος Νέγρη, που τον τελευταίο καιρό τελεί υπό κατάληψη. Με το πείσμα κάποιων κατοίκων (και ευτυχώς την έλλειψη χρημάτων από μέρους του Δήμου που ήθελε να την μετατρέψει σε ένα ακόμη πολυκατάστημα!!! έλεος δηλαδή, φτάνει με αυτά τα υπερκαταναλωτικά μεγαθήρια, τα σιχαίνομαι, τα σιχαίνομαι, τα σιχαίνομαι - οκ, το εμπεδώσατε, τα σιχαίνομαι) κατορθώνει σε πείσμα των καιρών να λειτουργεί ως χώρος έκφρασης είτε νέων δημιουργών είτε ως πολιτιστικό στέκι διαφόρων κινήσεων. Προχθές ήταν μια εκδήλωση της Διεθνούς Αμνηστίας σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Κίνα των Ολυμπιακών αγώνων. Ο λόγος επίσκεψής μου ήταν η συμμετοχή στην έκθεση μιας φωτογραφίας της φίλης Ζαφείρως κι ενός σύνθετου έργου του επίσης φίλου toymaker (που έλαμψε δια της απουσίας του αλλά τον συγχωρώ, πρέπει να ήταν κουρασμένος από το ανέβασμα του έργου - μα που βρήκες και το έβαλες βρε; αν δεν μου το έλεγαν δεν θα το έβλεπα).
Γεγονότα που μου έκαναν εντύπωση στην εν λόγω εκδήλωση: η πολύ μικρή συμμετοχή Κυψελιωτών, που σύμφωνα με τους διατηρώντας την "καντίνα" και την οργάνωση των περισσότερων πραγμάτων εκεί μέσα οφείλεται στο γεγονός της κατάληψης, πολύ πιστεύουν ότι τον χώρο έχουν καταλάβει φρικιά, αναρχικοί κι άλλα ημιπαράνομα κι "έξω από δω" στοιχεία. Η απίστευτη πολυμορφία των ανθρώπων που πέρασαν από εκεί (κάθισα περίπου 3 ώρες και παρατήρησα πολλά και πολλούς). Από σούπερ τρέντυ, μέχρι σούπερ φρικιά, ημίτρελοι ή και θεότρελοι (ο τρελός του χωριού δε λείπει από πουθενά), σεβάσμιοι κύριοι (πρυτάνεις, δικαστικοί κλπ) μετά των κυριών ή και μόνοι, πιτσιρικαρία με όλη της την ζωντάνια, μεσήλικες που τους συναγωνίζονταν στον χορό (δε λέω ονόματα έτσι;), λίγο από όλα δηλαδή, η ποικιλομορφία σε όλες τις διαστάσεις της.
Το ποτό φθηνό και καθαρό, ο χώρος όσο γινόταν επίσης καθαρός, μια προσπάθεια γενικά που πρέπει να αγκαλιαστεί απ' όσο γίνεται περισσότερο κόσμο και γιατί όχι να βρει συνεχιστές και μιμητές σε πολλούς αναξιοποίητους χώρους της Αθήνας (κι όχι μόνο) κι από σημεία εγκατάλειψης και "γυάλινων μνημείων του τίποτα" (επίσης τα σιχαίνομαι, τα σιχαίνομαι, τα σιχαίνομαι) γίνουν σημεία πολιτισμού κι ανάσας.
Στο συγκεκριμένο χώρο σε εβδομαδιαία βάση γίνονται μαθήματα Γερμανικών, Ελληνικών για μετανάστες, κεραμικής, σκακιού ενώ κάθε Σάββατο πρωί λειτουργεί μικρή αγορά βιοκαλλιεργητών. Εννοείται πολλές εκδηλώσεις θεατρικού, μουσικού, κινηματογραφικού ενδιαφέροντος κι εκθέσεις, συγκεντρώσεις κι ομιλίες.
Μια κίνηση που αξίζει την προσοχή μας και τη συνέχισή της.

8/5/08

Βιντεάκια για χαμόγελα (ή προβληματισμούς;)

Ποιος λέει ότι οι άνδρες δεν μπορούν να κάνουν δύο πράγματα ταυτόχρονα;



Και μια διαφήμιση που δίνει ιδέες σε αυτούς που θέλουν να απαλλαγούν από το ταίρι τους


υ.γ.: ευτυχώς που σκάνε και κάτι τέτοια στη δουλειά σε στιγμές μεγάλου φόρτου και γελάει το χειλάκι μας λίγο

update: κι ένα βίντεο που το είχα δει και παλαιότερα, πιθανόν κι εσείς, αλλά μου είπαν ότι ψηφίστηκε σαν το καλύτερο της χρονιάς, διαπαιδαγώγηση και συμπεριφορές ενηλίκων κι ανηλίκων το θέμα του (για τον προβληματισμό της παρένθεσης τίτλου αυτό)

5/5/08

Κάνει ψύχρα απόψε...

Άλλοι βάζουν ως θέμα το σεξ για να προσελκύσουν αναγνώστες, εγώ είπα να βάλω κάτι "σχεδόν" κόντρα μ' αυτό που ζούμε. Ότι τερτίπια και να κάνει ο καιρός το Ανοιξοκαλόκαιρο έχει μπει για τα καλά. Το δημιουργικότατο Σ/Κ που πέρασε, μάζεψα χαλί, ανεβοκατέβασα ρούχα (τη σιχαίνομαι τρελά αυτή τη δουλειά), περιποιήθηκα λίγο τα φυτά κι ένοιωσα ότι σιγά σιγά ήρθε η ώρα να βγαίνω προς βεράντα μεριά. Προς μεγάλη απογοήτευση της Tamar που ακόμη προτιμά καναπέ κι η οποία βρίσκεται σε μια ημικατάθλιψη που άφησε την εξοχή και τους κήπους και ξαναχώθηκε στο διαμέρισμα.
Κατά τ' άλλα τα γνωστά: σήμερα Δευτέρα μέχρι 10:30 το βράδυ πολεμούσα να ξεκαθαρίσω ένα εργασιακό θέμα, τα βράδια εξακολουθητικά ξυπνάω σε άσχετες ώρες περιδιαβαίνοντας σαν το φάντασμα και καπνίζοντας (το σκυλί μου έχει κατανοήσει ότι δεν πάω καλά και δε μου δίνει σημασία), θέλω να προλάβω να κάνω τόσα πολλά πράγματα μαζί που τελικά δεν κάνω τίποτα ή τα κάνω όλα μισά και γενικά αισθάνομαι ότι καταπιάνομαι συνήθως με πράγματα που δε με γεμίζουν αλλά που για κάποιο "ανεξήγητο" λόγο πρέπει να γίνουν - τρέχα γύρευε γιατί.
Σε μεγάλες κρίσεις - ακόμη και στο γραφείο - κλείνω τα μάτια κι ονειρεύομαι τη θάλασσα, ήρεμη, εγώ να κάθομαι κάτω από το αλμυρίκι και να χάνομαι στα χρώματα και τους ήχους γύρω μου, κανένα τηλέφωνο, κανένας υπολογιστής, κανένας άνθρωπος πάνω από το κεφάλι μου. Αν δεν με κουνήσεις εκείνη την ώρα δεν επανέρχομαι στην πραγματικότητα.

Σας αφήνω για να κλείσω λίγο τα μάτια, σα να γλύκανε κάπως ο καιρός...

1/5/08

Καλό μας μήνα και επιστροφή

Αυτό ήταν παιδιά, επιστρέψαμε... Φάγαμε, ήπιαμε, ξεκουραστήκαμε, παίξαμε με το παιδί (το οποίο κι έγινε περιζήτητο βέβαια σε όλη την περιοχή), κάναμε βόλτες στην παραλία, πήγαμε Επιτάφιο και Ανάσταση, όχι δεν σουβλίσαμε, κάτι παϊδάκια και μπριζόλες έψησα στο κάρβουνο, για την τσίκνα ρε γμτ, κι όλα καλά ήταν. Πήρα μυρωδιές κι εικόνες στις αποσκευές μου, ένα ήλιο και την θάλασσα με μια ακρογιαλιά γεμάτη βιολέτες και θαλασσολούλουδα της εποχής, το μυαλό που ξέφυγε προσωρινά από τα καθημερινά άγχη κι έκανε άλλες διαδρομές περισσότερο ασφαλείς και δημιουργικές.
Και επέστρεψα, σε μια περίπου γνωστή πραγματικότητα. Με το ίδιο και περισσότερο εργασιακό άγχος, βλέπετε λείπει ακόμη αρκετός κόσμος με άδειες οπότε το βάρος πέφτει στο γενναίο (ή άλλο επίθετο που η αγωγή μου απαγορεύει να μνημονεύσω), χωρίς το παιδί που ακόμη κάνει διακοπές στο χωριό και θα το παραλάβω το Σ/Κ (θα της πέσει λίγο άσχημα σίγουρα) και με μια όμορφη βόλτα σήμερα πρωτομαγιάτικα σε ψαροχώρι της Εύβοιας, με παρέα, για νοστιμότατους ψαρομεζέδες κι ουζάκι και θύμηση από άλλες πιο ανέμελες εποχές όπου ήμασταν συχνότεροι θαμώνες...
Το γεγονός που με χάλασε με την επιστροφή μου ήταν μια υπογραφή. Συγκεκριμένα αυτή που έβαλα σε έντυπο διαμαρτυρίας κάποιας οργάνωσης του Λυκαβηττού με διαμαρτυρία σχετικά με το κόψιμο και ξερίζωμα νεραντζιών και την αντικατάστασή τους με κάποια Αυστραλιανά δενδρύλια αγνώστου ταυτότητας (κάπως σε χιτώνες καταλήγουν αλλά θα σας γελάσω). Τώρα τι ενοχλούσε τον Δήμαρχο και τις αρχές η αειθαλής νεραντζιά που και όμορφα μυρίζει την άνοιξη και με τους καρπούς δίνει μια άλλη εικόνα στα άθλια πεζοδρόμια της περιοχής (οκ, ίσως να χρησιμοποιούνται οι εν λόγω καρποί και για άλλες χρήσεις αλλά δεν είναι επί του παρόντος αυτό). Αν πίσω απ' αυτή την κίνηση κρύβεται κάποια μίζα ή τάξιμο για την εισαγωγή του εν λόγω "εξωτικού" είδους που θα κοσμεί τα πεζοδρόμια του Κολωνακίου δεν το γνωρίζω, πάντως σίγουρα είμαι κάθετα αντίθετος με όποια προσπάθεια δήθεν εξωραϊσμού που καταλήγει να αλλοιώνει την εικόνα που μας άρεσε με τον ένα ή άλλο τρόπο. Το επόμενο είναι να δούμε ο ελαιώνας να μετατρέπεται σε χουρμαδώνα.

Υ.Γ.: Ελπίζω ο Μάης μας να είναι ανανεωτικός σε κόντρα των δυσοίωνων προβλέψεων σε οικονομικό, πολιτικό και πολιτισμικό επίπεδο. Με κουράγιο παιδιά και μάχες μικρές ή μεγάλες όπου απαιτούνται να πάμε λίγο πιο μπροστά.