29/1/10

Ένας αποχαιρετισμός

Για όλους αυτούς που πέρασαν και με άγγιξαν
για όλους όσους αγάπησα έστω και για μια στιγμή
για όσους μου έδωσαν κουράγιο, ελπίδες, ένα φιλί, μια αγκαλιά
για όσους με έκαναν να νιώσω σημαντικός κουβαλώντας τους στη μικρή μου ζωή...

τους ευχαριστώ,
θα είναι για πάντα μαζί μου,
κάποιος μου είπε σήμερα ότι περνάμε σαν σκιές σε αυτή τη ζωή...
εγώ πάλι βλέπω φως μόνο, αν θες μας θεωρώ πυγολαμπίδες,
με μικρή διάρκεια αλλά πολύ φωτεινούς μες στο σκοτάδι

καλό ταξίδι αγαπημένοι μου, το άγγιγμα σας δεν ξεχνιέται

24/1/10

Γεμάτο σπίτι...

από ανθρώπους, κατοικίδια και πράγματα. Αυτή την περίοδο ο "πύργος" κατοικείται από 4 ανθρώπους και 2 σκυλιά. Ντιβάνια εκστρατείας, γραφεία, τηλεοράσεις, πάμπολλα κινητά περιφέρονται στο χώρο. Σε σημείο να μπερδεύεσαι που θα κοιμηθείς, να πάρεις σειρά για το μπάνιο και να σηκώνεις όποιο τηλέφωνο βρεις μπροστά σου. Το ημερήσιο μενού είναι μια διαδικασία - ειδικά με τις διαφωνίες που υπάρχουν ως προς το διαιτολόγιο. Τι κι αν έχω αναρτήσει εβδομαδιαίο μενού στο ψυγείο, συνήθως με γράφουν (γενικώς αυτό, αλλά πρόκειται για άλλο θέμα). Όλα αυτά συν το εργασιακό πήξιμο κι ακόμη περισσότερο με τις διάφορες ασθένειες που μαθαίνω για συγγενείς και φίλους δεν έχω και πολλά περιθώρια να ασχοληθώ με τον εαυτό μου όπως γίνεται αντιληπτό. Λες και όλα κι όλοι θέλουν να βρουν τα όριά μου - που παρεμπιπτόντως γενικώς τείνουν στο άπειρο.
Το θέμα όμως που κυριαρχεί τελικά είναι αυτό της υγείας, που όσο τετριμμένο κι αν ακούγεται χωρίς αυτή τίποτα δεν γίνεται. Τα όρια κάποιων αγαπημένων μου προσώπων προφανώς φτάνουν στο τέλος κι η υγεία τους έχει κλονιστεί σοβαρά, τι θα μπορούσα να προσφέρω σε κάποιες τέτοιες στιγμές άραγε; Ίσως μόνο μια προσευχή αληθινά και συνειδητά ειπωμένη, ίσως πάλι κάτι περισσότερο που δεν μπορώ να βρω ακόμη.
σκεπτική πλην αισιόδοξη η Ταμάρ

Υ.Γ.: Τα υλικά και τα μικρά καθημερινά "θεματάκια" μας είναι πράγματι τίποτα μπροστά σε άλλες δυσκολίες της ζωής, το άσχημο είναι ότι πρέπει να βρίσκεσαι προ των πυλών τέτοιων δυσκολιών για να επανεκτιμήσεις την αξία της ίδιας της ζωής. Γεμάτο σπίτι λοιπόν, μα με γεμάτη καρδιά όλα γίνονται, καλή διάθεση παίδες και πάντα με υγεία να πορεύεστε...

18/1/10

Για την Ελπίδα

Λίγα λόγια για τα αντικείμενα που θα συνεισφέρω για την Ελπίδα - κι ελπίζω με τη σειρά μου να έχει την ανταπόκριση που όλοι περιμένουμε.
Tο1989, η Ευαγγελία Μαρίνου και ο Δημήτρης Μανίνης, εγκατέστησαν στο Ανατολικό Πήλιο το εργαστήρι τέχνης Eroterra, το οποίο λειτουργεί ως σήμερα στην Τσαγκαράδα. Στο εργαστήρι δημιουργούνται τα μοναδικά ενυπόγραφα κομμάτια της Ε. Μαρίνου, καθώς και τα γλυπτά του Δ. Μανίνη. Επίσης, εκτίθενται πίνακες του τελευταίου. Το εργαστήρι Eroterra, χρησιμοποιεί μάζες υψηλής θερμοκρασίας προσμεμιγμένες με μέταλλα, και το ίδιο παρασκευάζει τα σμάλτα που ντύνουν τα δημιουργήματά του. Σε καμία περίπτωση δεν χρησιμοποιούνται τοξικά υλικά. Τα χρηστικά αντικείμενα της Ε. Μαρίνου είναι απολύτως ασφαλή ως προς την υγιεινότητά τους, αδιάβροχα, πυρίμαχα, κι επομένως κατάλληλα για την παρασκευή αποθήκευση ή σερβίρισμα τροφής. Καθαρίζονται με οποιοδήποτε βιομηχανικό σκεύασμα ή νερό, σε οποιαδήποτε θερμοκρασία.

Τα παραπάνω είναι το εισαγωγικό κείμενο του ιστοχώρου της Eroterra.

Περάστε από εκεί για να δείτε όλα τα αντικείμενα που προσφέρουν οι bloggers κι όχι μόνο και συνεισφέρετε ή / και σηκώστε το ταμπελάκι σας στην πρωτότυπη αυτή δημοπρασία.
Να έχετε μια υπέροχη εβδομάδα όλοι και τα χρόνια μου πολλά στους εορτάζοντες των ημερών.

6/1/10

Πάμε για (τα) άλλα

Αυτή η σκιά στο βάθος είμαι εγώ

Ωραία πέρασαν κι οι μέρες των γιορτών. Με παραμονή Πρωτοχρονιάς σπίτι με φίλους μέχρι το πρωί και ανήμερα με απόδραση στο γνωστό πλέον Ευβοιώτικο χωριό. Το κρέας των ημερών αντικαταστάθηκε με πολλούς θαλασσινούς μεζέδες, πολύ ούζο/τσίπουρο/κρασί οτιδήποτε αλκοολούχο μπορείτε να φανταστείτε και πολύ καλή παρέα.
Είδα τη βαφτιστήρα μου που μεγαλώνει και άκουσα το βρισίδι της κουμπάρας διότι το καημένο μου μοιάζει σε αρκετές ιδιοτροπίες - τι να κάνω ήταν καλό το λάδι κι όχι δεν το έφτυσα το παιδί όπως λένε οι φήμες - έμεινα στον κολλητό και δέχτηκα την καλύτερη φιλοξενία που μπορεί να μου προσφέρει μια "όχι συγγενική" οικογένεια, ανάψαμε τζάκι, είπαμε κι ήπιαμε πολλά και εν τέλει έζησα τρεις μέρες σε ένα μέρος που με έχει σημαδέψει ανεξίτηλα στην ως τώρα ζωή μου.
Φόρτισα μπαταρίες κι είμαι αποφασισμένος να συνεχίσω έτσι όλη την εβδομάδα στην οποία τυγχάνει να είμαι αδειούχος, εδώ πλέον, σκοπεύοντας να δω άλλα αγαπημένα πρόσωπα και κάνοντας πράγματα για μένα (έχουν μείνει πολλά πίσω ή έχουν αναβληθεί λόγω εργασιακού κι άλλου φόρτου).
Ελπίζω να έχουμε όλοι μια υπέροχη χρονιά, με όσο το δυνατόν λιγότερες δυσκολίες κι ότι πιάνουμε να ανθίζει κατά το δοκούν. Φιλιά σε όλους να περνάτε όμορφα