27/10/10

Το νησί, ομοιότητες και διαφορές

Τελικά δεν είναι και τόσο απορίας άξιον που το νησί σαν σειρά έχει τόσο μεγάλη τηλεθέαση. Είναι προφανές ότι σαν έθνος (παραμονή εθνικής εορτής ίσως δεν έπρεπε να λέω τέτοια, αλλά είναι απλή σύμπτωση), νιώθουμε κάπως σαν τους λεπρούς της Ευρώπης (μη σου πω του κόσμου). Απομονωμένοι κι εμείς αντίστοιχα από τους - δήθεν - υγιείς εταίρους κι εταίρες των καιρών, παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα βέβαιοι για το τέλος που προαναγγέλλουν διάφορες Κασσάνδρες (βλέπε πτώχευση), οπότε τι μας μένει; Να παρακολουθούμε από τις μικρές μας οθόνες είτε μια σειρά που αναφέρεται σε άλλες εποχές με άρρωστους που εξορίζονται για να μην κολλήσουν τους υπόλοιπους υγιείς είτε πολλές σειρές ειδήσεων και συνεντεύξεων με ανθρώπους που σαφώς κι ευθύνονται για το κακό μας χάλι και προσπαθούν να μας πείσουν ότι φταίμε όλοι που μολυνθήκαμε ως έθνος από τη νέα αρρώστια που ονομάστηκε κρίση.

Διαφορές δεν υπάρχουν στα δύο θεάματα: Καλή σκηνοθεσία, και ρυθμός που δεν σε κάνει να βαριέσαι, ικανοποιητικές έως πολύ καλές ερμηνείες (ο πόνος διάχυτος παντού, ίσως ο Γιωργάκης να κέρδισε εδώ), το δάκρυ δεν θέλει πολύ να κυλήσει με αυτά που βλέπουμε κι ακούμε, η εικόνες αψεγάδιαστες, η τηλεθέαση πολύ ψηλά - καλά το σήριαλ του νησιού έχει λίγη μεγαλύτερη σαφώς - τα πάντα δείχνουν στον ίδιο δρόμο: το δράμα κι η απελπισία μας πάνε (και λέγαμε τους Ιταλούς μετρ του μελό, σιγά). Ίσως η μόνη διαφορά τους είναι η όσο το δυνατόν πιστότερη μεταφορά μιας εποχής (που έχει το νησί) με την σημερινή κατάσταση που είναι όσο το δυνατόν πιο απόκρυφη αναπαράσταση της καθημερινότητας από τα μέσα. Όσο και να βγάζουν συνταξιούχους, συμβασιούχους, απολυμένους και κάθε λογής παθόντες τόσο προσπαθούν με όλους τους τρόπους να εξωραΐζουν την ζοφερή πραγματικότητα. Αυτή η έκφραση: υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ, εδώ μου κάθεται (ο καθείς φαντάζεται που μου κάθεται ακριβώς).
Δεν θέλω να σας ζαλίσω άλλα με αυτά, εθνική γιορτή κι υπερηφάνεια αύριο, παρελάσεις, η Υπολοχαγός Νατάσα στην τηλεόραση, τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Υ.Γ.: καλά να περνάτε παιδιά, και που είστε, εδώ είμαστε για να αποδείξουμε ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως θέλουν να φαίνονται, στο χέρι μας είναι να τους δείξουμε πως πραγματικά είναι .

13/10/10

Μεταπτώσεις

Κατανάλωσα και την τελευταία τζούρα ελληνικού καφέ. Οι 2 οθόνες που βρίσκονται μπροστά μου είναι γεμάτες ονόματα, τηλέφωνα, αιτήσεις κι απαιτήσεις. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στο εδώ αλλά το μυαλό μου ταξιδεύει, σκέφτεται άλλα μέρη, να πλαισιώνομαι από άλλα πρόσωπα, να πίνω άλλα ροφήματα και προπάντων να μην βλέπω τα ίδια άτομα κι αντικείμενα καθημερινά. Γυρίζω σπίτι κι είμαι αρκετά άδειος, μέχρι να χαϊδέψω και να μαζέψω τα διάφορα της Ταμάρ κι αφού παίξουμε για λίγο, νιώθω απαραίτητα να χρειάζομαι ένα ποτό για να πέσουν οι ρυθμοί και να επανέλθω στα φυσιολογικά μου. Αυτός ο Φθινόπωρος που έλεγε κι ο παππούς μου είναι όντως κάπως, μια έτσι και μια αλλιώς, σκωτσέζικο ντους ένα πράγμα. Από εκεί που ξεκινάω με μπουφανάκι το πρωί καταλήγω να γυρίζω κάθιδρος σπίτι το απόγευμα, το βράδυ μια κουκουλώνομαι και μια πετάω κουβέρτα και μένω με το σεντόνι, εκεί που ξεκινάω να φτιάξω ελληνικό καφέ τον χύνω και φτιάχνω φραπέ, μεταπτώσεις παντού σου λέω, από τη διάθεση μέχρι το ότι μπορείς να σκεφτείς (σχεδόν). Είμαι όμως σχεδόν σίγουρος ότι πολύ σύντομα θα αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο.

Δεν άγγιξα καν τον καφέ μου από το πρωί. Το πληκτρολόγιο είχε πάρει φωτιά με τις καταχωρήσεις που έκανα ταυτόχρονα στις 2 οθόνες που είχα συνδεδεμένες στον υπολογιστή μου. Ήμουν πολύ χαρούμενος που δουλεύω σε αυτό το χώρο και βλέπω τα ίδια πρόσωπα εδώ και τόσο καιρό. Γυρίζω στο σπίτι με φτιαγμένη τη διάθεση, παίζω με τις ώρες με την Ταμάρ, φτιάχνω φαγητό για αυτή και για μένα καθημερινά, αθλούμαι μέχρι τελικής πτώσης, πίνω ένα χυμό και νιώθω την κάθε ημέρα που περνά να είμαι πλήρης αισθήσεων και συναισθημάτων. Η διάθεσή μου είναι σταθερά καλή και δεν επηρεάζεται ούτε από τον καιρό ούτε από τα διάφορα γεγονότα των ημερών. Ελπίζω να μην αλλάξει τίποτα κι όλα να παραμείνουν το ίδιο χαριτωμένα ρουτινιάρικα σταθερά.

Ποια από τις δύο παραπάνω εκδοχές να είναι η πραγματικότητα;


Υ.Γ.: Από δίδυμος κινδυνεύω να γίνω τρίδυμος, τετράδυμος και γενικώς πολυ-ζωδιακός, να περνάτε καλά ρε παιδιά και μη μασάτε

7/10/10

Πάρτο αλλιώς

Μουντίλα και σχετικό κρύο σήμερα το πρωί. Στον πεζόδρομο για το διάλειμμα (ξέρετε τσιγάρο οι άλλοι, χάζι εγώ) πολύς ο κόσμος, άλλοι για βόλτα και ψώνια, άλλοι για τον ίδιο λόγο που ήμασταν εμείς, τραγούδια από απέναντι στα μεγάφωνα υποδηλώνοντας την απεργία (αλλά ωραίες επιλογές τύπου Μικρή Πατρίδα, Αύγουστος, κλπ), ένα κλίμα που μας έκανε όλους να κοιτάμε με σχετική αηδία τον καφέ που κρατούσαμε και να αποζητούμε ένα ρακόμελο ας πούμε. Αν βάλεις και το κρυωματάκι που έχουμε οι περισσότεροι αυτό τον καιρό, η διάθεση μόνο για δουλειά δεν είναι. Ονειρευόμαστε ξάπλες στον καναπέ με πικεδένια κουβερτούλα, έξω να ψιλοβρέχει, ζεστό οτιδήποτε (από τον καφέ μέχρι το ρακόμελο που λέγαμε), μη σου πω όπως πάει - κι όποιος το έχει - και κανένα κούτσουρο να καίει στο τζάκι...
Το καλό είναι ότι εξακολουθούμε να ονειρευόμαστε, το ακόμη καλύτερο είναι ότι αρχίζουμε να ξυπνάμε από τον εφιάλτη και να βλέπουμε τα πράγματα πιο καθαρά, αρχίζουμε να βλέπουμε ότι υπάρχει κι άλλη διέξοδος κι όχι αυτή που μας όρισαν τα όποια μέσα (κι όχι μόνο τα ΜΜΕ) αποφάσεων και καθορισμού της κοινής γνώμης. Το κακό είναι ότι δεν βλέπουμε ένα γύρω και πολλές διεξοδικές λύσεις, αν δεν μπορώ να εμπιστευτώ αυτόν τότε ποιόν; Το έχουμε ξαναπεί στις μέρες μας ηγέτες δεν υπάρχουν (ίσως κι ευτυχώς εδώ που τα λέμε), αλλά δεν υπάρχουν καν άξιοι αρχηγοί - σε όλα τα επίπεδα αυτό. Δεν ξέρω τι ακριβώς θα γεννηθεί από αυτή την εγκυμοσύνη της ανασφάλειας, του καθημερινού άγχους και της απαξίωσης του πολιτικού κατεστημένου, πάντως θα πρέπει να είναι ισχυρό αρκετά και να ταρακουνήσει πολλούς από τις καρέκλες τους (και προφανώς εμάς από τους καναπέδες μας). Αρκετά με τα φτιαχτά ριάλιτυ, η πραγματικότητα οφείλει να είναι άλλη από αυτή που μας παρουσιάζεται...
Την ώρα που έγραφα τα παραπάνω χτύπησε το εργασιακό τηλέφωνο κι ήταν η μητέρα: "Απλά ήθελα να σου πω μια καλημέρα" ήταν τα λόγια της, ξαφνικά όλοι στο γραφείο άρχισαν να καλούν τις μητέρες τους, συντονισμένοι λες από μια βαθύτερη ανάγκη να αισθανθούν έστω κι από μακρυά τη ζεστασιά του πιο οικείου ανθρώπου που γινόταν αυτή τη στιγμή. Δεν είναι δύσκολο να ξαναβρούμε τις αξίες μας, αρκεί να σκεφτούμε εκ νέου ποιες είναι οι προτεραιότητες και να τελειώνουμε με τις δήθεν ανάγκες μας.

Σας εύχομαι ένα καλό και δημιουργικό υπόλοιπο φθινοπώρου.