Πάρτο αλλιώς

Μουντίλα και σχετικό κρύο σήμερα το πρωί. Στον πεζόδρομο για το διάλειμμα (ξέρετε τσιγάρο οι άλλοι, χάζι εγώ) πολύς ο κόσμος, άλλοι για βόλτα και ψώνια, άλλοι για τον ίδιο λόγο που ήμασταν εμείς, τραγούδια από απέναντι στα μεγάφωνα υποδηλώνοντας την απεργία (αλλά ωραίες επιλογές τύπου Μικρή Πατρίδα, Αύγουστος, κλπ), ένα κλίμα που μας έκανε όλους να κοιτάμε με σχετική αηδία τον καφέ που κρατούσαμε και να αποζητούμε ένα ρακόμελο ας πούμε. Αν βάλεις και το κρυωματάκι που έχουμε οι περισσότεροι αυτό τον καιρό, η διάθεση μόνο για δουλειά δεν είναι. Ονειρευόμαστε ξάπλες στον καναπέ με πικεδένια κουβερτούλα, έξω να ψιλοβρέχει, ζεστό οτιδήποτε (από τον καφέ μέχρι το ρακόμελο που λέγαμε), μη σου πω όπως πάει - κι όποιος το έχει - και κανένα κούτσουρο να καίει στο τζάκι...
Το καλό είναι ότι εξακολουθούμε να ονειρευόμαστε, το ακόμη καλύτερο είναι ότι αρχίζουμε να ξυπνάμε από τον εφιάλτη και να βλέπουμε τα πράγματα πιο καθαρά, αρχίζουμε να βλέπουμε ότι υπάρχει κι άλλη διέξοδος κι όχι αυτή που μας όρισαν τα όποια μέσα (κι όχι μόνο τα ΜΜΕ) αποφάσεων και καθορισμού της κοινής γνώμης. Το κακό είναι ότι δεν βλέπουμε ένα γύρω και πολλές διεξοδικές λύσεις, αν δεν μπορώ να εμπιστευτώ αυτόν τότε ποιόν; Το έχουμε ξαναπεί στις μέρες μας ηγέτες δεν υπάρχουν (ίσως κι ευτυχώς εδώ που τα λέμε), αλλά δεν υπάρχουν καν άξιοι αρχηγοί - σε όλα τα επίπεδα αυτό. Δεν ξέρω τι ακριβώς θα γεννηθεί από αυτή την εγκυμοσύνη της ανασφάλειας, του καθημερινού άγχους και της απαξίωσης του πολιτικού κατεστημένου, πάντως θα πρέπει να είναι ισχυρό αρκετά και να ταρακουνήσει πολλούς από τις καρέκλες τους (και προφανώς εμάς από τους καναπέδες μας). Αρκετά με τα φτιαχτά ριάλιτυ, η πραγματικότητα οφείλει να είναι άλλη από αυτή που μας παρουσιάζεται...

Την ώρα που έγραφα τα παραπάνω χτύπησε το εργασιακό τηλέφωνο κι ήταν η μητέρα: "Απλά ήθελα να σου πω μια καλημέρα" ήταν τα λόγια της, ξαφνικά όλοι στο γραφείο άρχισαν να καλούν τις μητέρες τους, συντονισμένοι λες από μια βαθύτερη ανάγκη να αισθανθούν έστω κι από μακρυά τη ζεστασιά του πιο οικείου ανθρώπου που γινόταν αυτή τη στιγμή. Δεν είναι δύσκολο να ξαναβρούμε τις αξίες μας, αρκεί να σκεφτούμε εκ νέου ποιες είναι οι προτεραιότητες και να τελειώνουμε με τις δήθεν ανάγκες μας.

Σας εύχομαι ένα καλό και δημιουργικό υπόλοιπο φθινοπώρου.