26/1/11

Φοβάμαι όλα αυτά...

... που γίνονται για μένα χωρίς εμένα (για να αλλάξω τον χρόνο από το αγαπημένο τραγούδι). Με τρομάζει πραγματικά που μεγαλύτερη και σπουδαιότερη κι από την οικονομική κρίση γιγαντώνεται η πολιτική και πολιτισμική κρίση αυτής της χώρας. Φαντάσματα του παρελθόντος ξυπνούν και κόβουν βόλτες ανενόχλητα, μας απασχολεί ο λεκές που άφησε το μυρμήγκι που πατήθηκε κι όχι ποιος το πάτησε και γιατί, αναλωνόμαστε σε ανούσιες υποθέσεις, κουβέντες επί παντός άλλου πλην της ουσίας: προσπαθούν να μας κάνουν να αισθανόμαστε ότι βαλλόμαστε από παντού, ότι είμαστε ο εύκολος στόχος, ότι πρέπει να προστατέψουμε τα κεκτημένα (ποια ακριβώς δεν ξέρουμε, για να το λένε όμως κάτι έχουμε κερδίσει κι εμείς) από τους κακούς (που έχουν πολλά πρόσωπα, αλλά φωτογραφίζεται το εξής ένα: ο άλλος, ο διαφορετικός, ο "ξένος", ο απροσάρμοστος αν θες) κι ότι αυτοί οι καλοί θα μας προστατέψουν απ' όλα τα δεινά που μας έχουν προκαλέσει (οι γνωστοί που λέγαμε στην προηγούμενη παρένθεση), Αυτό που με λυπεί περισσότερο είναι ότι πλέον οι αμερικανιές πιάνουν κι εδώ, τα μέσα κάθε είδους στήνουν τρελό γλέντι, τόσο καλοστημένες παραστάσεις που θα έπρεπε να έχουν προταθεί για όσκαρ σεναρίου  και μοντάζ ένα πράγμα, και που δυστυχώς οι περισσότεροι αβασάνιστα δέχονται με μιας. Έχουμε σίγουρα κουραστεί ως λαός, κι αν έχουμε υποφέρει όλο τον προηγούμενο αιώνα (για να μην πούμε για τους πριν από αυτόν), κι ενώ μιλάγαμε για το ελληνικό θαύμα κι όλοι σηκώναμε σαν παγόνια τις ουρές μας που επιτέλους γίναμε κι εμείς ένα πρότυπο καπιταλιστικό κράτος με τα σέα και τα μέα του, σπάει η φούσκα και το απόστημα κατακλύζει τα πάντα. Λέτε να υπάρξει ανόρθωση; να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο που μας είχε κυριέψει και να αναζητήσουμε άλλες λύσεις κι άλλες προοπτικές; να δούμε σε πραγματική διάσταση την αναμφισβήτητα τεράστια πολιτιστική μας κληρονομιά και να αντλήσουμε από εκεί ότι μπορεί να μας πάει μπροστά; ποιος ξέρει, ο χρόνος θα δείξει. Πάντως ο φόβος μου παραμένει και το μόνο που ελπίζω είναι να μην φύγουν εκ νέου τα λαμπρά μυαλά για άλλους τόπους δίνοντας τα φώτα τους αλλού και ξαναγράφοντας ποιήματα τύπου "όπου κι αν πάω η Ελλάδα με ματώνει".
E la Nave Va

Υ.Γ.1: όχι ότι περνιέμαι για κανένα λαμπρό μυαλό, αλλά για να φύγω ούτε λόγος, το οφείλω σε κάποιους κοντινούς προγόνους μου (που είτε γνώρισα είτε άκουσα πολλά για αυτούς) κι έχω δώσει όρκο να το πολεμήσω όσο μπορώ, η εικόνα είναι συνειρμική κι η φελινική ταινία στην οποία αναφέρεται η λεζάντα επίσης.
Υ.Γ.2: μόνο σε μένα έκανε εντύπωση η χθεσινή προβολή ντοκιμαντέρ σε ιδιωτικό κανάλι σχετικά με την επανάσταση του '21 κι ότι η κύρια αιτία της ήταν οικονομικές διαφορές μεταξύ κατακτητών και σκλαβωμένων; (τυχαίο;)

22/1/11

Ισορροπία ή με τα μάτια της ψυχής

Εκεί που θεωρείς ότι έχεις στερέψει από συναισθήματα κι από δάκρυα, εκεί που νομίζεις ότι τα πάντα πρέπει να τα μετράμε και να τα υπολογίζουμε έρχονται ξαφνικά κάποια παράπλευρα γεγονότα που σου θυμίζουν πόσο άνθρωπος μπορείς να παραμένεις. Τελευταία είχα αρχίσει να νιώθω ότι όλα τα έκανα μηχανικά, χωρίς πλήρη συνείδηση πράξεων, λες κι η καθημερινότητα με είχε υποβάλλει σε ένα υπνωτισμό, ακόμη κι η πρωινή μου συγκέντρωση στην πεζοπορία προς τη δουλειά είχε γίνει ασυνείδητη πράξη, μια ακόμη ρουτινιάρικη συνήθεια. Έτσι η χθεσινή μου επίσκεψη σε μια έκθεση ζωγραφικής παρ όλη την κούραση και το πιεσμένο πρόγραμμα, αποδείχθηκε σωστή κίνηση, σαν να με ξύπνησε και με έβγαλε από μια χειμερία νάρκη που είχα πέσει, έκανα επιτέλους κάτι που ήθελα εγώ, το είχα προγραμματίσει ο ίδιος και δεν έδωσα καμιά δικαιολογία σε εαυτό και αλλήλους να μην το κάνει (πιστέψτε με ήταν πολύ τολμηρότερη κίνηση απ' ότι ίσως ακούγεται). Νιώθω λοιπόν να ξαναβρίσκω χαμένες αξίες, πράγματα κι εικόνες που είχα στερηθεί έχοντας πέσει εκούσια το λάκκο που μου έσκαβαν και προσπαθούσαν να σκεπάσουν. Δε λέω ότι πρέπει να τα ρίχνω όλα στους άλλους, ο καθείς κάνει το παιχνίδι του, στο χέρι μας είναι αν θα παίξουμε μαζί τους ή θα προσπεράσουμε. Έτσι με μικρές κινήσεις, όπως να κλάψω όταν το νιώθω, να πάω να δω πρόσωπα και τέχνες που μόνο να με ανυψώσουν μπορούν, να ανακινήσω συναισθήματα κι αισθήσεις γενικότερα, παίρνω μέρος στο δικό μου παιχνίδι και νιώθω πολύ καλά με αυτό.
ένα ρόδι για το καλό
Η βροχή σταμάτησε επιτέλους, ένας ωραίος χειμωνιάτικος ήλιος αποφάσισε να κυριαρχήσει και να με κάνει να αισθανθώ καλύτερα, με κούρασε αυτός ο χειμώνας που όλο λέει να έρθει και δεν έρχεται, θέλω Άνοιξη μόνιμα, μέσα κι έξω.

15/1/11

早安 ...

... ή καλημέρα. Όχι δεν αποφάσισα να μάθω κινέζικα (ακόμα, αν και θα έπρεπε να το σκεφτώ σοβαρά μια κι είναι η νέα υπερδύναμη, αχ κακομοίρα Αμερική, πόσο νόμιζες ότι θ' αντέξεις ), αλλά πρέπει να προσαρμοζόμαστε. Είναι από το γνωστό κάνω τον Κινέζο (τύπου δεν καταλαβαίνω) όταν διάφορα πράγματα συμβαίνουν γύρω μου. Βέβαια μιλώ κυρίως για τα εργασιακά μου όπου έχουν μπει σε ένα τελείως διαφορετικό επίπεδο. Σε διάφορα θέματα που ανακοινώνονται θα πω τη γνώμη μου, αλλά μέχρι εκεί, δεν θα προσπαθήσω να πείσω κανένα, δεν θα προσπαθήσω να κάνω του κεφαλιού μου, δεν θα προσπαθήσω να κάνω αυτό που θεωρώ σωστό. Τόσο όσο δηλαδή, γιατί κι η κούραση πρέπει να έχει μια ανταπόδοση (που δεν έχει στο συγκεκριμένο).
Από την άλλη στα προσωπικά μου κάνω τον Έλληνα, σαφώς έχω γνώμη για όλα (καλά όχι και για αυτά που δεν έχω ιδέα) και βέβαια δεν αφήνω κανένα να μου χαλάσει τη ζαχαρένια, μεγάλωσα αρκετά για να δίνω χώρο σε αυτούς που δεν χωρούν στον μικρόκοσμό μου. Σε αυτόν βρίσκονται μόνο άτομα προσωπικής εκτίμησης, βαρέθηκα να δίνω την παραμικρή σημασία σε όσους θεωρώ ότι δε μου ταιριάζουν.
Κατά τ' άλλα η ζωή κυλάει ήρεμα στον Πύργο, ανταποδίδοντας τη φιλοξενία στο αγαπημένο ζευγάρι που μας είχε τόσο όμορφα φιλοξενήσει το καλοκαίρι στη Μυτιλήνη, κι εγώ παρόλο το κρυωματάκι που με καταδιώκει αντιστέκομαι σθεναρά και χαίρομαι τη σημερινή ηλιόλουστη μέρα με μικρές κηπευτικές εργασίες και χαλαρούς ρυθμούς. Ελπίζω να περνάτε όλοι καλά και να αντιστέκεστε (όχι σαν τον Απόστολο ακριβώς) σε ότι "σκάρτο" προσπαθούν να σας πλασάρουν.

Υ.Γ.: Την άλλη Παρασκευή λέω να περάσω μια βόλτα από εκεί για να γνωρίσω από κοντά ένα άνθρωπο που τελευταία έχω εκτιμήσει πολύ σαν προσωπικότητα και σαν τρόπο ζωής.

8/1/11

Μεθεορταστικά & παρέες

Πέρασαν κι αυτές οι γιορτές κι ήδη αρχίζουμε να σκεφτόμαστε τις επόμενες, κάποιοι βλέπουν ήδη το καλοκαίρι που έρχεται (υπερβολικό; εδώ δεν προλαβαίνουμε να τελειώσουμε το φαγητό και συζητάμε για το επόμενο γεύμα). Σαν μικρό απολογισμό μπορώ να πω ότι ήταν αρκετά ξεκούραστες αυτές οι ημέρες, ενώ το σημαντικό ήταν ότι άρχισε να γίνεται πράξη αυτό που λέγαμε περίπου πέρυσι τέτοια εποχή: αυτή η κρίση αξιών (πάσης φύσεως) θα μας φέρει πιο κοντά ως ανθρώπους, τουλάχιστον με αυτούς που μπορούμε να μοιραστούμε κάποια σημαντικότερα κομμάτια ιδεών και ψυχής μας. Έτσι είτε σε σπίτια είτε εκτός, χωρίς πολύ πρόγραμμα και προετοιμασίες (συνήθως), μετατρέψαμε τις ανησυχίες και τις φοβίες μας σε δύναμη όταν είδαμε ότι υπήρχαν άνθρωποι έτοιμοι να συμπαρασταθούν σε αυτές, αν όχι να δώσουν λύσεις να έχουν προτάσεις κι εναλλακτικές κι αν μη τι άλλο να σε ακούσουν. Ένα από τα πράγματα που είχαμε χάσει τελευταία ήταν να ακούμε τον άλλο, όχι με την έννοια του δε δίνω σημασία, αλλά με αυτή του να νιώθω τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις που λέει και να προσπαθούμε μαζί να ανακαλύψουμε τι μπορούμε να κάνουμε, πως να πάμε μπροστά μαζί. Οι παρέες σαφώς έγιναν πιο "κλειστές" (όχι με την ελιτίστικη έννοια), γιατί αν θες δεν υπάρχει ο χρόνος κι ο χώρος για άσκοπες αναλώσεις, είναι τώρα που με αυτό το ξεσκαρτάρισμα από τους προσωπικούς μας καταλόγους παραμένουν μόνο οι σημαντικοί. Εύχομαι αυτή η χρονιά να κυλήσει με αλληλεγγύη, συντροφικότητα κι ας είμαστε καλοπροαίρετοι με τους ανθρώπους που θεωρούμε φίλους, δεν υπάρχει θέση στη σκοπιμότητα με αυτούς.

Υ.Γ.: ευχαριστώ πολύ όσους με σκέφτηκαν, τηλεφώνησαν, ευχήθηκαν με οποιοδήποτε τρόπο χθες κι αντεύχομαι τα καλύτερα

4/1/11

Ας κρατήσουν οι χοροί...

Περνούν κι οι τελευταίες εορταστικές και λίγο τεμπέλικες ημέρες της νέας χρονιάς, με λίγη δουλειά, μεγάλες προσδοκίες, όχι και τόσο ευοίωνες προοπτικές οικονομίας και κοινωνικών παροχών (τι;), τους εξωγήινους που πλησιάζουν (καλά έχουμε χρόνο για αυτούς, θα έχουμε αποτελειωθεί από μόνοι μας πριν φτάσουν), τον Γιωργάκη να χορεύει ζεϊμπεκιές (μπας και θυμίσει επιτέλους κάπου τον πατήρ), τους υπόλοιπους να χορεύουν το χορό του Ζαλόγγου, βόμβες και κλοπές σε δημόσιες και δημοτικές υπηρεσίες (εντελώς άνευ αιτίας και σημασίας...), όμως όπα, φτάνει, πολύ φόρα πήρα μου φαίνεται.
Τώρα μπορεί και να μου πείτε ότι εθελοτυφλώ και ότι ζω σε παράλληλο σύμπαν, αλλά πιστεύω ότι αυτή τη χρονιά θα μου πάνε πολύ καλά τα πράγματα. Δεν είμαι σίγουρος για τον τρόπο με τον οποίο θα γίνουν όλα καλύτερα, αλλά εντελώς διαισθητικά έτσι μου έχει καθίσει (κι όταν μου κάθεται κάτι γίνεται γενικά). Εξάλλου πάνε σχεδόν 4 χρόνια (μια ολυμπιάδα ας πούμε ή ένας δίσεκτος κύκλος) από την προηγούμενη φορά που ήξερα ότι θα αλλάξει η ζωή μου σε πολλά επίπεδα, και πράγματι έτσι έγινε. Πέρα από τις διαισθήσεις και παραισθήσεις μου όμως, τούτος ο Γενάρης δεν υπάρχει περίπτωση να μου θυμίσει τον περσινό (από τους χειρότερους της ζωής μου, με απώλειες σημαντικές, στριμώγματα γενικά και τίποτα καλό τέλος πάντων), αλλά θα είναι η αρχή μιας σειράς πραγμάτων που θα φέρουν ευχάριστες ανατροπές.
Οι Αλκυονίδες θα έρθουν θέλουν δε θέλουν, εξάλλου είναι λίγο και στο χέρι μας, έτσι;