27/4/11

Επ - Άνοδος

Επιστροφή μετά από μερικές ημέρες στο χωριό των δικών μου, στο δικό μου τελικά χωριό... Πάνε 34 χρόνια από τότε που χτίστηκε το μικρό αρχικά εξοχικό που σιγά σιγά μεγάλωσε κι έγινε τελικά σπίτι, το σπίτι που φιλοξενεί τους δικούς μου τα τελευταία 10 σχεδόν χρόνια και που με κάθε ευκαιρία χαίρομαι να επισκέπτομαι. Μεγάλη Παρασκευή μετά του τέκνου (Ταμάρ ντε) κάνω είσοδο κι οι μυρωδιές από τις ανθισμένες πορτοκαλιές και λεμονιές είναι απερίγραπτη. Ειδικά οι φορτωμένες όσο δεν πάει λεμονιές που ρίχνουν τα χειμερινά για να δέσουν τα καινούργια ήταν χάρμα οφθαλμών. Οι πορτοκαλιές είχαν ακόμη περισσότερη μυρωδιά τόση που λίγωνες τα βράδια... Η Ταμάρ βέβαια ξέδωσε κι έφαγε όσο δεν περιγράφεται, από πρωινό σε μεσημεριανό (ας πούμε γαρίδες), το κανονικό της γεύμα κι όλο κι ένα τσιμπολόγημα από το βραδινό τραπέζι. Ανήμερα του Πάσχα δεν έφαγε κρέας να φανταστείτε, αρκέστηκε σε λίγο τυράκι ώστε να χωνέψει λίγο όσα είχε καταβροχθίσει τις δύο προηγούμενες ημέρες. Όσο για βόλτες, τίποτα άλλο, τόσο με μένα όσο και με τον αδελφό μου μύρισε και γύρισε όλη την περιοχή, κι όχι μόνο. Την Δευτέρα του Πάσχα αποφασίστηκε μια εκδρομή στα ορεινά, στη λίμνη που τόσο μας αρέσει.
Πέντε εμείς κι η Ταμάρ πήραμε τις ανηφοριές (πολλές στροφές ομολογουμένως) και φτάσαμε στο μοναδικό αυτό μέρος. Τεχνητή η λίμνη, αλλά τόσο όμορφο και σχεδόν αλπικό το τοπίο που ξεχνιόσουν απ' όλα. Το μοναστήρι του Άη Γιώργη (χρόνια πολλά στους εορτάζοντες) κι η μικρή παραλίμνια εκκλησία του Άη Φανούρη λίγο πιο πάνω από τη βυθισμένη για πάντα στη λίμνη είχαν φέρει αρκετό κόσμο κι έτσι η προσπάθεια ανεύρεσης παγκακίου για το σχετικό χλαπάκιασμα μεζέδων (ναι τύπου κεφτεδάκια κλπ) δεν ήταν και πολύ εύκολη υπόθεση. Στο μεταξύ η μικρή είχε κάνει αρκετά χιλιόμετρα κι ήρθε αντιμέτωπη με πρωτόγνωρα πλάσματα όπως: βατράχια (τα κυνήγησε με κίνδυνο να βραχεί, κάτι που καθόλου δεν της αρέσει), σαύρες (που δεν προλάβαινε να κυνηγήσει), πρόβατα (που σαφώς ήθελε να γευτεί καθώς οι σιαλογόνοι αδένες της είχαν πάθει κάτι) κι άλογα... για μια ακόμη φορά το απωθημένο των αλόγων δεν το ξεπέρασε, η ίδια ήθελε όσο τίποτα άλλο να πάει κοντά, να τα μυρίσει και να παίξει ίσως μαζί τους, αλλά καθώς είχαν και κάποια παιδάκια στις ράχες τους δεν ήθελα να το διακινδυνεύσω. Τέλος σε κάτι νεογέννητα κοπράκια συμπεριφέρθηκε πολύ καλύτερα απ' ότι θα περίμενα (της βγήκε το μητρικό ένστικτο στα γεράματα). Όσο για εμάς τους υπόλοιπους ήταν ότι έπρεπε για να φύγει το μάτι κι η σκέψη από την καθημερινότητα. 
Τα έλατα μόλις άρχιζαν να δένουν τα κόκκινα ακόμη κουκουνάρια σε καρπούς. Πάνω σε κάποια από αυτά ερωτευμένοι χάραξαν όρκους αιώνιας πίστης κι αγάπης - ενώ εκεί εγώ σκεφτόμουν δικές μου ανάλογες υποσχέσεις που ίσως δεν κράτησα ή αμέλησα με τον καιρό... Κάποιες φορές ο καιρός λειαίνει το βάθος της αυλακιάς και ξεθωριάζει γράμματα και σχήματα, το θέμα είναι να παραμένει η ουσία ζωντανή. Κάπου εκεί μου ήρθε να αγκαλιάσω το κορίτσι μου και να βγάλουμε μια από τις όχι και πολλές φωτογραφίες παρέα, έτσι για να θυμάμαι το πόσο μου άρεσε που ήμασταν αυτές τις ημέρες μαζί και πόσο θα μου άρεσε να ήμασταν ακόμη πιο πλήρεις...
Γιατί δεν χρειάζονται και πολλά, αυτοί που αγαπάς, αυτούς που νοιάζεσαι πιο πολύ κι η ανάγκη να τους το δείχνεις και να το λαμβάνεις όταν γίνεται. Πέρασα τελικά καλά, η επιστροφή όμως με έκανε να θέλω να αναθεωρήσω στάσεις και συμπεριφορές, ίσως να βλέπω ότι οι χαραγματιές στα δέντρα  ξεθωριάζουν και θέλουν ένα νέο ζωντάνεμα, προσπαθώ προς το παρόν να ανακαλύψω που φταίω εγώ, δεν είναι πάντα εύκολο αυτό, σίγουρα είναι ευκολότερο να ρίχνουμε το φταίξιμο στους άλλους.
 
Ελπίζω να είστε όλοι καλά και να τα λέμε ανταλλάσοντας εικόνες, εμπειρίες και σκέψεις όπως τόσα χρόνια τώρα.

16/4/11

Εξομολόγηση κι άλλα μυστήρια...

Απ΄όλα τα μυστήρια της εκκλησίας μόνο στην εξομολόγηση (καλά κι αυτό του γάμου...) δεν έχω πάρει μέρος ποτέ. Ακόμη και τώρα που τα τελευταία 2 χρόνια νηστεύω 40 ημέρες ούτε που μου περνά από το μυαλό να πω τις "αμαρτίες" μου και να ζητήσω άφεση αυτών από κάποιον που δεν ξέρω και δεν εμπιστεύομαι. Σίγουρα η μετάνοια είναι προσωπική υπόθεση αλλά η συνοδεία της εξομολόγησης για την ολοκλήρωση αυτού του μυστηρίου με έβρισκε πάντα αντίθετο. Μπορώ όμως μια χαρά να εξομολογηθώ από εδώ σε όσους με ξέρουν και όσους δεν με ξέρουν...
Αμαρτήματα σίγουρα έχω διαπράξει, τουλάχιστον αυτά που εγώ θεωρώ ως τέτοια. Κυρίως πρόκειται για σκέψεις, είτε σκέψεις άσχημες προς τρίτους (εννοείται προερχόμενες από κάποια ενέργειά τους που με έθιξε, δεν είμαι και τρελός), είτε πάθη που κάποτε πέρα από τη σκέψη οδηγούν και σε πράξεις που αργότερα μετανιώνω η στην καλύτερη με θίγουν ως άνθρωπο.
Δεν θα μακρηγορήσω πάνω σε αυτό όμως, μια συγγνώμη σκοπεύω να ζητήσω από όσους ηθελημένα ή άθελά μου έκανα κακό με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είτε με τη σκέψη είτε με την πράξη.
Ναι, υπάρχουν και μπλε αυγά

Εύχομαι σε όλους όμορφες μέρες να έχετε και μια πραγματική και πολυεπίπεδη Ανάσταση.

10/4/11

Ευτυχία είναι....

... πολλά πράγματα, πάντως το θεατρικό έργο του Πέτρου Ζούλια με τη Νένα Μεντή (βασισμένο στο βιβλίο της εγγονής της Ρέας Μανέλη - "Η γιαγιά μου η Ευτυχία") Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου ήταν πράγματι ευτυχία που το είδα. Εδώ και τρία και χρόνια που παίζεται το συζητάμε να πάμε, απ' όλους είχαμε ακούσει τα καλύτερα αλλά πραγματικά δεν περίμενα να με αγγίξει τόσο πολύ. Στο θέατρο Βασιλάκου στον Κεραμεικό, σκαρφαλωμένοι στο τελευταίο διάζωμα του αμφιθεάτρου με καρέκλες δίπλα στον ηχολήπτη (να είσαι καλά για τις πληροφορίες...), είχαμε την τύχη να ζήσουμε αυτή την εμπειρία. Από το πρώτο λεπτό μέχρι και το τελευταίο (περίπου 1 1/2 ώρα μονολόγου από την κυρία Μεντή), δεν μπορούσαν να φύγουν τα μάτια κι όλες οι αισθήσεις σου από τη σκηνή. Εναλλαγές γέλιου και συγκίνησης, περάσματα τραγουδιών που μας έχουν σημαδέψει όλους, όλα σε ισόποσες και προσεγμένες δόσεις, μια πρωταγωνίστρια πραγματικά εξαιρετική, από παιδούλα μέχρι τα τελευταία της έπειθε με την κίνηση και την ομιλία της, ακόμη κι οι "φανταστικοί" συμπρωταγωνιστές της ήταν εκεί με ένα μαγικό τρόπο.
Δεν ήταν δυνατόν όλες οι ηλικίες των θεατών, από τους πολύ νεαρούς μέχρι και τους πολύ ηλικιωμένους να μην έβρισκαν καταστάσεις που να μην τους αφορούσαν άμεσα. Προσωπικά, ειδικά αναφερόμενη στα χρόνια της στο Αϊδίνι - πατρίδα της γιαγιάς μου από την οποία φέρω το όνομά μου κι όχι μόνο - με άγγιξε τόσο βαθιά και τόσο αληθινά... ήταν σα να άκουγα και πάλι τις αφηγήσεις της γιαγιάς μου, τα όμορφα χρόνια της χαμένης πατρίδας, ο διωγμός, οι δυσκολίες προσαρμογής εδώ... Έπειτα τα πάθη της, η αγάπη που έδειχνε σε συγκεκριμένους ανθρώπους, η απώλεια των αγαπημένων της (με σειρά: μάνα, άντρα και κόρη) και το δικό της στωικό φινάλε, όπως τότε που είτε παίζοντας σε μπουλούκια είτε με την Μαρίκα Κοτοπούλη το ζητούμενό της ήταν το χειροκρότημα, η καταξίωση (;). Όλη της η ζωή μια παρτίδα πόκα, ήξερε ότι τελικά θα χάσει αλλά γούσταρε το παιχνίδι, ρουφούσε το τώρα με όλη της τη δύναμη. 
Μικρή σημασία (τουλάχιστον για την ίδια) έχει ότι εκτός των γνωστών που άφησε, έδωσε πολλά ακόμη τραγούδια σε άλλους που τα σφετερίστηκαν ως δικά τους κι έκαναν μεγάλες επιτυχίες ή ακόμη ένας θεός ξέρει πόσα ανέκδοτα θα υπάρχουν ακόμη, η ουσία είναι αυτά που είπε η ίδια στην τελευταία της συνέντευξη το 1970:
"... Δεν βαριέσαι. Τι παίρνει κανείς μαζί του; Μήπως μπορούμε να αλλάξουμε και τίποτα; Διαβάστε τους αστροναύτες που είδαν τη γη και ανέτελλε; Ε, λοιπόν, σ' αυτό δα το άστρο βρισκόμαστε κι εμείς αυτή την ώρα που μιλάμε, μαζί με τόσους άλλους... Εδώ σταυρώθηκε ο Χριστός, εδώ ήπιε ο Σωκράτης το κώνειο, εδώ έπαιξε η κυρία Ευτυχία χαρτιά και τα' χασε... Εδώ είναι όλα. Μικρές χαρές, μεγάλες λύπες, άνθρωποι μικροί, μεγάλοι άνθρωποι... Εγώ πάντα έτσι ήμουνα. Να φάμε και να πιούμε σήμερα, "η γαρ αύριον μεριμνήσει τα ευατής" ..."


Ευχαριστώ τους συντελεστές της παράστασης και την παρέα που με παρακίνησε να πάμε να το δούμε, όσοι δεν το έχετε προλάβει θα παίζεται σίγουρα για άλλες 3 βδομάδες (είναι απίστευτα δύσκολο για την κα Μεντή κι απορώ πως άντεξε 3 χρόνια τώρα να παίζει αυτό το ρόλο 4 φορές τη βδομάδα), τα εισιτήρια δύσκολα αλλά πιστέψτε με αξίζει να το δείτε κι από το διάδρομο καθισμένοι.

Εύχομαι σε όλους κάθε ευτυχία...

3/4/11

Επιτέλους...

... είδα θάλασσα και Άνοιξη. Με όχι και τόσο ευχάριστη αφορμή κατηφόρισα προχθές προς τους δικούς μου σε παραλιακό χωρίον της Κορινθίας. Είχα να πάω κι από τα Χριστούγεννα (ναι ξέρω, καλό γαϊδούρι είμαι κι εγώ, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία), οπότε μια και δυο με την τσάντα στον ώμο έφυγα απευθείας από τη δουλειά. Συνάντησα ψιλοβρόχι στο δρόμο, ενώ και το βράδυ της Παρασκευής γενικά έβρεχε. Το Σάββατο ήταν επίσης μουντό αλλά μια βόλτα στον κήπο βγήκα κι άρχισε να αλλάζει παραστάσεις το μάτι μου. Κάτι τα πρώτα μπουμπούκια της πορτοκαλιάς (ακόμη βαριά φορτωμένη), κάτι οι μαργαρίτες, τα γεράνια και τα τριφύλλια, ένα κάποιο χρώμα άρχισε να καθαρίζει το μυαλό μου από το γκρίζο της βδομάδας που πέρασε (βρισκόμουν κάπου μεταξύ νοσοκομείων κι ιατρικών ανακοινωθέντων από αρκετά μέτωπα). Φυσικά τα εργασιακά τηλέφωνα δεν έλειψαν ούτε κι εδώ, κι εγώ έπρεπε να προσπεράσω κρεβάτι που κοιμόταν ο αδελφός, να ανοίξω υπολογιστή και να συνδεθώ στο διαδίκτυο, να μιλήσω με συνεργάτες και τέλος πάντων για να μην ξεχνιόμαστε κι εντελώς βρε παιδί και αποσυντονιστούμε ένα πράγμα. Όμως είναι αυτή η ατμόσφαιρα της ασφάλειας κάθε που βρίσκομαι με τους δικούς μου, η σοφία του πατέρα που παρότι νιώθει να φτάνει προς τη δύση του δεν το βάζει κάτω με τίποτα (καλά, ταλαιπωρώντας λίγο την έρμη τη μάνα) κι εκεί που αρχίζει να  μου λέει: εγώ κοντεύω, εσείς να παλέψετε, και βλέπει το βλέμμα μου που γίνεται μαύρο το μαζεύει αμέσως και χαμογελάει λέγοντας κουφάλα νεκροθάφτη (όπου νεκροθάφτη βάλτε το όνομα πολιτικού, καταλαβαίνετε) ποτέ δε θα πεθάνουμε, ο τρόπος που η μάνα μου με αποκαλεί ψυχή μου (τώρα που το σκέφτομαι με τον ίδιο τρόπο το λέω κι εγώ στην Ταμάρ), και τόσα άλλα μικρά και για πολλούς ασήμαντα που για μένα είναι μεγάλο κομάτι της ζωής μου κι ένα κράτημα σε αυτήν. 
Η σημερινή Κυριακή όμως ήταν ότι ακριβώς ζητούσα: καθαρή ατμόσφαιρα, ιδανική θερμοκρασία, ένας ήλιος καθαρός και μια διάθεση για βόλτα μεγάλη. Περπατώντας προς την παραλία χάζευα στα άχτιστα οικόπεδα την πανδαισία του κιτρινοπράσινου της βρούβας (κάποτε μου έφερνε αλλεργία και μόνο που τις έβλεπα) με τις πρώτες παπαρούνες που έσκαγαν και τις αγριομαργαρίτες, παρέα με μάραθο κι άλλα αγριόχορτα. Φτάνοντας στη θάλασσα αγαλλίασα, ήταν τόσο ήρεμη, τόσο ανοιχτή γαλάζια, μόνο ένα ψαροκάικο και μερικοί γλάροι "λέρωναν" το απόλυτο της κυριαρχίας της στον ορίζοντα. Σε συνδυασμό δε με τις θαλασσινές βιολέτες που είχαν βγει κάτω από τα αλμυρίκια κι έφτιαχναν το δικό τους χαλί το θέαμα ήταν μοναδικό. Βημάτιζα όσο πιο αργά γινόταν, κάπου κοντοστεκόμουν (και βέβαια σιχτίριζα που δεν είχα πάρει τη μηχανή μαζί μου), κόσμος πολύ λίγος περνούσε, τίποτα δε χαλούσε τη μαγεία αυτής της βόλτας. Κάθισα σε ένα παγκάκι της παραλίας, έκλεισα τα μάτια, αισθάνθηκα την αλμύρα και κράτησα για πάντα στη μνήμη αυτή την εικόνα που κι η καλύτερη μηχανή δε θα μπορούσε να "αποθανατίσει".

Σας εύχομαι μια υπέροχη, χρωματιστή, ευωδιαστή Άνοιξη